چالشی نوین در انتخاب پمپ ثابت آب آتش نشانی بر اساس ۲۰ NFPA

چالشی که در انتخاب پمپهای آب آتش نشانی اخیراً مطرح شده است، به انتخاب ظرفیت اسمی[۱] پمپهای اصلی، براساس میزان بالاترین تقاضا در شبکه و رابطه ایندو باهم مرتبط است. این چالش از آنجا شکل می گیرد که رویکرد معمول در انتخاب پمپ، با رویکرد مُجازی که در متن تازه ترین نسخه استاندارد NFPA 20 (نسخه ۲۰۱۳ میلادی) مطرح شده است، متفاوت است. این چالش در تغییر صریحی که در سال ۲۰۱۰ میلادی در متن این استاندارد رخ داده است، ریشه می یابد؛ هر چند پیش از این نیز، از نظر نگارنده، موضوع مذکور به صورت غیر صریح از متن استاندارد استنباط می شده است. در رویکرد معمول و رایج در انواع مختلف پروژه های صنعتی، به ویژه پروژه های نفت، گاز و پتروشیمی، پمپ آتش نشانی، با وجود در نظر گرفتن ضرایب ایمنی لازم در محاسبه میزان حداکثر تقاضای شبکه آب، در دو یا سه رده overdesign می شده است، در حالیکه که در رویکرد مُجاز، این امر صورت نگرفته و ضمن استفاده بهینه از خصوصیات اصلی این پمپها که تا ۱۵۰ درصد ظرفیت اسمی، در مدت زمان طراحی، بدون بروز مشکل کار می کنند، تبعات مثبت در طراحی خطوط، طراحی اجزاء و تجهیزات شبکه آب آتش نشانی، شبکه تأمین برق و ادوات برق اضطراری و مسایل مترتب بر نگهداری و تعمیرات همه آنها، حائز اهمیت و توجه ویژه خواهد بود. نگرانی مخالفان رویکرد مُجاز، به چالش میان انتخاب رویکرد مُجاز و رویکرد معمول بر می گردد و دلیل کلی طرح شده از طرف ایشان، نگرانی جوابگو نبودن سیستم در شرایط بدترین سناریو و افزایش ریسک ناشی از آن است. با این حال در این مقام، سوال اینجاست که آیا تدوین کننده استاندارد، از افزایش ریسک احتمالی، مطلع نبوده است؟! قطعاً چنین نیست.
پیشنهاد نگارنده به طراحان و متخصصین محترم، آن است که با بازنگری در نحوه طراحی و دستورالعملهای موجود، با توجه به آنچه در این مقاله اشاره شده است. ضمن تلاش در تصحیح و تکمیل آنها، در جهت هر چه به روز تر و کاراتر کردن سیستمهای طراحی شده خود، از ظرفیتهای موجود در استاندارد بهره برداری بهینه نمایند.

دانلود این مقاله از پایگاه خبری بامنا