سیستم‌های مرسوم اعلام حریق استاندارد، از دتکتورهای دو وضعیتی ساده استفاده می‌نمایند که به سادگی سیگنال سوئیچ را به کنترل پنل رایج، فراهم می‌نماید. جهت فعال‌سازی شناسایی منبع و محل اخطار‌، هر ناحیه می‌بایست توسط مداری جداگانه سیم‌کشی شود. علاوه بر این در زمان راه‌اندازی آلارم (زنگ اخطار)‌، کنترل پنل تنها می‌تواند دستگاه راه‌اندازی‌شده در ناحیه (Zone) مشخص‌شده را معین نماید؛ سپس لازم است که به طور دستی ناحیه تحت‌تأثیر را جستجو کرده و به علت واقعی آلارم پی برده شود. سیستم‌های آدرس‌پذیر هوشمند بر این محدودیت‌ها فایق آمده‌اند. هر دتکتور یا شستی اعلام حریق توسط آدرس‌هایی منحصر به فرد...