سال که به خشکی می‌رسد، آنهایی که نانشان را از دل خاک در می‌آورند، بیشتر از همه درد می‌کشند. آنهایی که هر روزشان را با آب و خاک پیوندی است عمیق. مردان و زنانی که لبخندشان به گل‌خند زمین بسته است. این سال‌ها خشکسالی امان از این مردمان برده است و روز به روز از شمارشان کاسته و هنوز هم سر پایان ندارد. این سال‌ها، دل کشاورزانی که زمین محل روزی‌شان بوده و کشاورزی مسیر امرار معاش‌شان، انباری از غصه و دلشوره و نگرانی است. امسال هم اگرچه باران بیشتر بارید اما لب‌های ترک خورده زمین، حکایت از تداوم تشنگی...