هر نفسی که فرو می‌رود ممیت حیات است

در دی ماه سرد و نفسگیر هستیم. هنوز داغ حادثه پلاسکو در دلمان تازه است. هفت سال گذشت از ماجرای تلخ پلاسکو اما هنوز هم اتفاق ویژه‌ای در زمینه ایمنی ساختمان‌های قدیمی در کشور رخ نداده است. همین چند روز پیش دکتر علی نصیری رئیس مدیریت بحران شهر تهران خبر داد که اکثر بیمارستان‌های تهران حکم ساختمان متروپل را دارند و این یعنی فاجعه و بمب ساعتی که در پایتخت وجود دارد. بیش از ۶ ماه از انتشار لیست ساختمان‌های ناایمن تهران می گذرد اما اتفاق ویژه‌ای در خصوص ایمن سازی این ساختمان رخ نداده است. گویی مثل همیشه باید منتظر حادثه‌ای تلخ باشیم تا شاید کمی سختگیری‌ها برای چندماهی بیشتر و بعد مدتی هم به دست فراموشی سپرده شود. در این یک ماه اخیر هم که تا دلتان بخواهد حوادث حریق صنعتی و مسکونی رخ داده که خداروشکر تلفات جانی نداشته ولی  میلیاردها تومان خسارت مالی به بار آورده است. قطعا با بروزرسانی تجهیزات اطفای حریق کنترل آتش‌سوزی‌های از این دست بسیار آسان‌تر خواهد شد و نبود امکانات مناسب یکی ازدلایل گستردگی‌های حریق در کشور است. 

امسال هم مانند سال‌های اخیر هوای پایتخت و کلان شهرها برای نفس کشیدن سنگین شده است و آلودگی بیداد می کند. اینکه چرا در حوزه محیط زیست و آلودگی هوا در این سال‌ها هیچ اقدام موثری صورت نگرفته و هر سال هم مسئولین هر سازمان و وزارتخانه‌ای دیگران را متهم به کم کاری می کنند، بماند اما جای تعجب دارد که چرا هیچ زمانی مدیران درس عبرت از گذشته نمی گیرند و به جای درمان به دنبال مسکن‌های موقتی می‌روند و هر سال هم شرایط بدتر از سال گذشته می‌شود. هرچند نمی‌توان یک سازمان یا فرد خاصی را مورد مواخذه قرار داد و بیش از ۲۰ دستگاه نقش موثر در موضوع آلودگی دارند و در این سال‌ها کم کاری همه جانبه بوده است. دولت هم با تمام شعارهای مطرح شده هنوز نتوانسته کاری در خور شعارها و وعده‌هایش انجام دهد.

مسوولان وزارت بهداشت هر سال آمار ۲۰ هزار مرگ منتسب به آلودگی هوا را تکرار می‌کنند. ۲۰ هزار نفر یک عدد نیست. اسم دارند. مهدی، علی، محمد، ندا، زهرا، مریم،…. هر کدام خانواده دارند. پدری ، مادری، همسری ، دختر و پسری است که هر کدام عزیز و دلبند کسی است. با کدام زبان باید در مورد آلودگی هوا صحبت کرد که تغییری اساسی در سیاست‌های زیست محیطی دیده شود. این همه خودروی فرسوده و آلوده، اتوبوس‌های و مینی بوس‌های از رده خارج در خیابان‌های شهر چه می‌کنند. این سوال مطرح است که نمایندگان مردم در مجلس در وظیفه نظارتی خود دراین زمینه چه اقداماتی کرده ‌اند؟ و چرا آلودگی هوا در خلال سال‌های گذشته تاکنون همچنان یک چالش مهم آلودگی در کشور است؟ از خسارات مالی این مشکل هم دیگر نگویم که در ایران سالانه به۸ میلیارد دلار می‌رسد. حالا چطور در این سال‌ها سازمان‌های مسئول نتوانستند به تکلیف خود عمل کند سوالی که هیچ جوابی برایش نداریم.

مهم‌ترین راهکار کاهش آلودگی هوا در ایران اجرای قانون هوای پاک است که از سال ۹۶ تصویب شده و تاکنون اقدام جدی برای اجرای آن صورت نگرفته است. توسعه حمل و نقل شهری از جمله مترو و بی‌آرتی، ترویج فرهنگ دوچرخه‌سواری، آزمایش جدی آلایندگی خودروها، نوسازی ناوگان تاکسیرانی، خروج کارخانه‌های آلاینده از شهرهای بزرگ، اصلاح کیفیت بنزین، توسعه فضای سبز شهری، ترویج استفاده از خودروهای برقی، جلوگیری از مازوت سوزی، نصب فیلتر جاذب ذرات معلق و بازیابی کاتالیست وسایل نقلیه از جمله مهم‌ترین اقداماتی است که برای کاهش آلودگی هوا و مرگ و خسارت‌های اقتصادی بسیار بالای آن باید انجام شود. حالا شما بگوید که چند درصد این موارد که باید اجرایی شوند تاکنون عملیاتی شده است؟!

از همه این مصائب زیست محیطی که بگذریم، اجازه دهید تشکر ویژه‌ای داشته باشم از حامیان ماهنامه که با همراهی این عزیزان برای دومین سال متوالی در نمایشگاه اینترسک حضور داریم و تنها رسانه مکتوب در حوزه ایمنی و آتش‌نشانی ایران در این رویداد مهم منطقه هستیم. در همینجا نیز نوید برگزاری ششمین دوره همایش و نمایشگاه بین المللی آتش‌نشانی و ایمنی شهری در تیرماه سال ۱۴۰۳ و نهمین دوره نمایشگاه بین المللی تجهیزات و فناوری‌های نوین بهداشت، ایمنی، محیط کار، آتش‌نشانی، مدیریت بحران و امدادونجات در مهرماه سال ۱۴۰۳ توسط موسسه فرارسانه را به شما همراهان همیشگی می‌دهیم و امیدواریم چون گذشته با حمایت شما عزیزان بتوانیم برگ زرین دیگری در صنعت ایمنی و آتش‌‍نشانی کشور برجای بگذاریم.

در آخر یاد و خاطره تمامی مدافعین ایمنی کشور را گرامی می داریم و امیدواریم دیگر هیچگاه شاهد حوادث تلخی چون پلاسکو ومتروپل نباشیم انشاالله.

نویسنده: علی آنجفی